Verduurzaming van collectief erfgoed
Vlaggen en vaandels zijn vergankelijke pronkjuwelen. Duur als ze zijn, na verloop van tijd belanden ze in een vitrine of opgerold op een zolder. En daarbij, verenigingen hebben ook geen eeuwig leven. Wat is er geworden van alle patronaten, handwerkliedenverenigingenen en mijnwerkersvakbonden? En wie zal zorg dragen voor het cultuurbezit van al die verenigen, al die eigenaren? Het culturele erfgoed van de Limburgse verenigingen is gezamenlijk bezit van alle Limburgers, en velen van hen zijn, als individu of als vereniging, de schatbewaarder van één of meer exemplaren. Het DRAPO project heeft de bedoeling om dat collectieve, onder de hele bevolking verspreide erfgoed op de kaart te zetten.
De initiatiefnemers bij het Sociaal Historisch Centrum Limburg hopen het publiek bewust te maken van dat erfgoed, hun gegevens bijeen te brengen en te bundelen. Daarvoor is deze website ingericht, die de gegevens beheert, aan het publiek toont, en waar het publiek ook zelf nieuwe exemplaren kan toevoegen. Dat initiatief heeft veel weerklank gevonden: er staan nu 1000 vlaggen en vaandels online.
Door de verzameling van al die exemplaren wordt niet alleen een Limburgse pronkkamer gecreëerd, maar worden ook patronen zichtbaar. Enkele inzichten en patronen vindt u elders op deze website.
Een technisch experiment in digitaal erfgoedbeheer
Van wie is cultuur? Erfgoedbeheer ligt in een driehoeksverhouding tussen eigenaren, professionals (archiefbeheerders, museumcuratoren, wetenschappers) en het geïnteresseerde publiek. Met deze website heeft het SHCL geprobeerd om een platform te creëren dat die drie betrokken partijen gezamelijk kan bedienen. De website draait op een geavanceerde online-database die door professionals wordt beheerd en waarin de diverse afbeeldingen en gegevens (vlaggen, vaandels, fabrikanten, verenigingen) goed gestuctureerd worden bijgehouden. De database heeft bovendien een tweeledige publieksinterface. De "Galerij" stelt het geïnteresseerde publiek in staat om kennis te nemen van het materiaal, als in een digitaal museum. Daarnaast is het voor eigenaren mogelijk om afbeeldingen en gegevens aan te melden bij de website via een interactief upload-formulier. DRAPO was ook opgezet als een experiment in “crowd-sourcing”: het bijeenbrengen van erfgoed dat diffuus door de hele provincie verspreid is met behulp van het publiek.
De DRAPO-dragers
Het SHCL dankt de sponsoren (Prins Bernhard Cultuurfonds, de Coöperatie Erfgoed Limburg en de Provincie Limburg), Celine Huits, Nico Randeraad, Luc Wolters en de honderden verenigingsmensen die hun digitale steentje hebben bijgedragen aan de DRAPO-collectie. De inhoudelijke verantwoordelijkheid voor het materiaal op de website berust bij Doortje Lucassen en Joep Leerssen.
